Óngerwaeg bij een trotse vakman, de schoester van Haler

Afbeelding ter illustratie © Bron: L1
Eigenlijk wordt onze aandacht getrokken door de tekst op de brievenbus, die suggereert dat hier de redactie van het dorpsblaadje is gehuisvest.
We zien ook aan het eind van de oprit bedrijvigheid in de verbouwde garage. Als we dichterbij komen blijkt het een schoenmaker te zijn! En dat nog in een dorp van deze - bescheiden - omvang?
Met een handgebaar vragen we of we mogen binnenkomen en de schoenmaker lacht en knikt bevestigend. Eenmaal binnen ontstaat er een korte fase met Babylonische spraakverwarringen. Op mijn uiteindelijke vraag of deze meneer moeite heeft met spreken, zegt hij: "Ik ben doof..".
Met handen en voeten ontstaat er een echt gesprek, waarbij Bert Rietjens vol trots vertelt over zijn lange loopbaan als schoenmaker. En binnenkort is hij 50 jaar getrouwd met Truus!
De zaak is Bert nu langzaam aan het afbouwen en hij maakt enkel nog aangepast schoeisel voor een bedrijf in Helmond. Hier is een vakman pur sang aan het werk. Handwerk, zoals je dat zelden nog tegenkomt en zichtbaar met liefde gedaan!
Ook Truus komt even later een kijkje nemen en dan beginnen de spraakverwarringen gewoon weer opnieuw. Want ook Truus is doof en al vijftig jaar delen die twee lief en leed in stilte...