Zaterdag 4 maart 2023
De column van Henry de Hoon - Diermomenten
Iedereen heeft wel eens oog in oog gestaan met een wild dier, al was het maar een roofvogel die op een paal landde of misschien een vos die het bospad overstak. Dat blijft je bij.
Als ik naga wat mijn meest memorabele dierontmoeting was, dan ben ik ineens weer terug in Engeland, 1994. Ik verbleef met mijn ouders op een farm in West Sussex en wandelde met mijn vader tegen zonsondergang langs de velden. Daar sjokte op zijn dooie gemak ineens een grote das langs, hij keek even in onze richting, maar liep stoïcijns verder langs het korenveld, waarschijnlijk zijn dagelijkse route.
Toen wij de boer vertelden van onze ontmoeting, was die verbaasd. In de twintig jaar dat hij deze farm had, was hij nog nooit een das tegen gekomen. We hadden ongelofelijk geluk gehad. De tweede keer dat ik een das zag, was in Schin op Geul, op klaarlichte dag. Het was een jong dasje, diep in slaap in de berm. Een heel vreemd gezicht. Misschien hield hij zich slapende als een overlevingsstrategie, of misschien was hij helemaal uitgeput omdat hij zijn veilige burcht niet meer kon terugvinden. In elk geval leek het me verstandig hem niet te laten schrikken en sloop voorzichtig langs, verrukt door deze zeldzame aanblik. Het schijnt dat je dassen kan horen snurken als je overdag bij een burcht gaat luisteren, maar dat is me nooit gelukt. De jonge das snurkte in elk geval niet. Zijn lijfje bewoog wel heel sterk op en neer met zijn ademhaling. Een kwetsbaar lijfje in het zonlicht.
Zeker, ik heb ook prachtige reeën gezien in het bos, en hoe zou ik de stadsvossen in Londen kunnen vergeten, die vrolijk over de muurtjes van de hoteltuin sprongen, op zoek naar de liefde en restafval. Ook bijzonder was een haas, die zich heel stil hield, midden op een pad van een kerkhof en daarna met grote hazensprongen tussen de graven verdween. Maar die das in dat Engelse korenveld was toch een beeld dat voor méér stond dan alleen een zeldzame ontmoeting. Het was een onvergetelijke zomeravond, een moment dat ik met mijn vader deelde. Alles klopte, alles was goed. Dat is het mooie van de natuur, de beleving, individueel of met anderen, geeft verbinding en inzicht in wat wezenlijk is.
Misschien toen Sint Hubertus het hert met het lichtgevende kruis tussen zijn gewei zag, ook zo’n moment van inzicht was: het hert was voor een ogenblik zijn gelijke en hij schoot niet. De legende vertelt dat Hubertus op dat moment de stem van God hoorde die zei: ‘Hubertus, waarom verdoe je je tijd met dit soort zaken, in plaats van goed te doen?’ Hubertus’ vrouw was kort daarvoor in het kraambed gestorven. Mogelijk dat hij hierdoor ook openstond voor een nieuw inzicht in wat belangrijk is. Na de ontmoeting met het hert wijdde hij zijn leven aan het geloof en werd hij bisschop van Maastricht.
Bij de vele afbeeldingen en plaquettes van St. Hubertus staan nooit de woorden die God zei toen de jager wilde schieten: ‘Verdoe je tijd niet met deze bezigheden’. Want dat is niet zo handig voor een patroonheilige van de jacht natuurlijk. Zo heeft iedereen zijn eigen gedachten bij de natuur en de aanblik van een wild dier. Die momenten reflecteren vooral even wie we zelf zijn. Henry de Hoon
Natuur en Zo
Iedere zaterdag van 09:00 tot 10:00 uur op L1 Radio speciale aandacht voor het Limburgse land. Met elke week een deskundige gast in de studio bij presentator Robert Janssen, reportages over het buitenleven door Bas van der Zwaan, het weekendweer met Thijs Zeelen en natuurlijk nuttige tuintips.
Verder is er ook Natuur en Zo, op L1 TV. Die tv-serie is mede mogelijk gemaakt door Stichting Het Limburgs Landschap / Stichting Robur
Je kunt ons benaderen met vragen over tuin, balkon of vensterbank. Vragen, opmerkingen of tips? Mail ons via natuurenzo@L1.nl. Meer Natuur en Zo op L1.nl/NatuurenZo
