Zondag 15 januari op L1 Radio
Ik zit in de auto en op de radio klinkt een klaagzang over de jeugd van tegenwoordig. Die schrijft onleesbaar, leest te langzaam en rekent beroerd. Er gaat geen maand meer voorbij of ergens hoor je wel een bezorgde mevrouw of een wat bozige meneer over de stand van het onderwijs. Ik werp een blik in de achteruitkijkspiegel van de auto en zie mijn eigen ‘jeugd van tegenwoordig’ in een kinderstoeltje op de achterbank zitten.
In Nederland zou hij naar groep twee gaan, maar hij zit in België op school en daar houden ze het ook voor hopeloze fossielen als ik overzichtelijk met ‘de derde kleuterklas’. Of dat voor mijn kleine veel uitmaakt weet ik niet, want hij verjaart ‘ongunstig’. Dat is typisch iets voor deze moderne tijd; ongunstig verjaren. Het is hetzelfde als de nadelige effecten van de klok verzetten, iets dat we ons zelf aandoen. Maar enfin, hij hoort bij de oudsten van de klas en je merkt dat hij het niveau stilaan wat beu is. Uitdaging, dat is het parool. Achter in de auto startte hij zijn vragenvuur.
‘Twintig en dertien’.
‘Wat bedoel je jongen?’ Ik ben zelf niet zo’n rekenaar - to put it mildly – en ging er zelfs even vanuit dat ik hem niet goed verstaan had.
‘Jij moet voor mij rekenen’, vervolgde hij bars. Alsof het een verhaaltje betrof, waarmee ik af en toe mijn stembanden afbeul om boven het gebrom van de auto uit te loeien.
‘Moet het erbij of eraf’, vroeg ik gedwee. Mijn ontzag voor iedereen die zonder fysieke dwang aan het rekenen slaat is immens, dus ik smoorde zijn verzoek niet in de kiem.
‘Erbij’, zei hij, terwijl hij naar buiten keek om een hondje te bestuderen dat tegen een stapel vuilniszakken routineus zijn poot oplichtte.
‘Drie-en-dertig’, antwoordde ik. Ik hoopte maar dat ik me niet vertelde, al zou het in zijn geval niet veel uitmaken als ik gemeld had dat dit twaalfduizendzevenhonderdachtendertig was.
‘Dat is goed’, oordeelde hij strenger dan de meester vroeger. ‘Nu eraf.’
‘Zeven’, meende ik.
‘Dat klopt niet,’ vond hij. ‘Net was het iets anders.’
Ik teisterde mijn linkerhersenhelft hoe ik een kleuter van vijf-en-een-half rekenles zou moeten geven en stelde vooral vast dat ik te weinig vingers had voor deze oefening. Voor ik het begin van een uitleg had geformuleerd, ging hij alweer verder.
‘Als je hersenen kapotgaan, krijg je dan nieuwe?’
Verbluft staarde ik in de achteruitkijkspiegel.
‘De hersenen’, klonk het ongeduldig. ‘Die zitten hier in de schedel.’ Hij tikte driftig tegen zijn hoofd, de wanten nog aan zijn handjes.
Opgelucht dat het rekensprookje kennelijk te langdradig was, begon ik aan een exposé over de werking van het brein.
‘De hersenen zeggen tegen je neusje dat je moet ruiken, tegen je oogjes dat je moet kijken, tegen…’
‘Mijn hersenen zeggen dat ik naar die takken daar moet kijken’, onderbrak hij mijn vertoog. ‘Waarom is dat, er zitten niet eens blaadjes aan.’
‘Sommige mensen kijken naar de takken om er een schilderij van te maken’, stuurde ik het gesprek behendig naar de Schone Kunsten. ‘Of om er een verhaal over te vertellen’.
‘Jij moet ook nieuwe hersenen’, antwoordde hij zonder zijn blik van de langszoevende bomen af te wenden.
Aan zijn logisch denkvermogen mankeert in elk geval niets. Hugo Luijten
De Stemming
Interview- en discussieprogramma over actuele Limburgse politiek, cultuur, economie, wetenschap en media, iedere zondag van 11:00 tot 13:00 uur op L1 Radio, met een herhaling op maandag van 20:00 tot 22:00 uur.
Alle fragmenten en hele uitzendingen van De Stemming zijn te beluisteren op L1.nl/Stemming.
Luister L1 Radio via L1.nl/Radio, op FM 95.3 en 100.3 of DAB+.
