Zondag 12 februari op L1 Radio
Vanmiddag zijn we weer even 18. Over minder dan twee uur om precies te zijn. ‘We’ dat is een zate hermenie. Groot koper, kleine klarinet en dieke tróm, we hebben alles in huis om de heersende opvattingen over wat ‘muziek’ is geweld aan te doen. En dat doen we al 35 jaar, op het Zate Hermeniekes-Festival in Montfort. Zelfs ‘our man from Paris’ heeft er vijf uur karren voor over om het mee te maken. En dat alles onder het motto: ‘What happens in Mofert, stays in Mofert.’ Tijdens de busreis ernaar toe is de opgetogenheid zo tastbaar dat je hem bijna kunt vastpakken. Al is in ons geval ‘opdrinken’ een beter woord.
Deze week mijmerde ik over dit alles en ik moest terugdenken aan een zomerzondagavond in Antwerpen, een paar jaar geleden. Van het geschetter van een joekskapel kijken wij Limburgers ook ‘s zomers niet echt op, maar in Antwerpen is het fenomeen zeldzamer dan de letter -g in het Kerkraads woordenboek. Ik zat op een terras, toen plots een Balkan Brass Band opdook. Kinderen nog, de oudste was nog geen twintig. Ze speelden of hun leven ervan afhing, hetgeen het ook doet als je twintig bent. Ik heb betere bands in het genre gehoord, maar zelden enthousiastere.
Geen dirigent ter wereld krijgt zo’n gezelschap stil en uiteindelijk smoorde de muziek in een plateau pinten, toen ze één voor één stopten om een glas te nemen. Alleen de tenorsaxofonist gaf niet op. In het lichtschijnsel van de terrassen, maakte zijn Oost-Europese klanken de Antwerpse graanmarkt tot het centrum van Dubrovnik. Heel even.
Ik sprak met de graatmagere bombardon-speler. Die meldde dat ze allemaal autodidact waren, ze konden nog geen noot lezen, ‘zo groot as ‘ne cammion’. De oprichter-trompettist studeerde ‘iets met film’. Toen hij niemand van zijn vrienden meer zo gek kreeg om in zijn producties te acteren, stelde hij voor om dan maar een fanfare op te richten. ‘Waarom ook niet?’, is de enige vraag die een mens zich daarbij kan stellen.
Het instrumentarium bleek van het betere blik uit China, behalve de bombardon. Dat was een heel oude machine, die achteloos tegen een boom te slapen was gelegd. Een echte Mahillon, herkenbaar aan de Belgische vlaggetjes op het logo. Net na de oorlog gemaakt uit lege granaathulzen. ‘Obussen’, zeggen de Belgen. Daarop spelen is geen musiceren meer, maar puur overleven. Zal wel door die obussen komen.
De jongens hadden grootse plannen met hun fanfare. Zo wilden ze er een ‘Fanfaar van wacht’ van maken, met een heus noodnummer. Voor als plots 's nachts iemand een fanfare nodig had. Het idee leek mij zeer aantrekkelijk, een gat in de markt zelfs. Wel zijn er altijd weer mensen die daar dan misbruik van maken. Net zoals met opzet pizza's laten afleveren op een fout adres. Al zou ik liever een fanfare op mij dak krijgen, maar dat is persoonlijk.
Ik zag ze bezig. Jonge honden, onvermoeibaar aan het leven snuffelend. Daarmee vergeleken is onze club een comapatiënt, waarop één keer per jaar een fanatieke reanimatiepoging wordt losgelaten. En al is dat dan ook nu vanmiddag, de gedachte dat aan alles ooit een einde komt deed me slikken. Gelukkig, dankzij deze jongens, schoot me ook ‘De fanfare van honger en dorst’, te binnen. Een luisterlied met de geruststellende slotregel: 'Maar ergens in de stad klinkt een nieuwe fanfare, een nieuwe fanfare van honger en dorst'. Hugo Luijten
De Stemming
Interview- en discussieprogramma over actuele Limburgse politiek, cultuur, economie, wetenschap en media, iedere zondag van 11:00 tot 13:00 uur op L1 Radio, met een herhaling op maandag van 20:00 tot 22:00 uur.
Alle fragmenten en hele uitzendingen van De Stemming zijn te beluisteren op L1.nl/Stemming.
Luister L1 Radio via L1.nl/Radio, op FM 95.3 en 100.3 of DAB+.
